-
شنبه, ۲۹ آذر ۱۳۹۹، ۰۲:۳۸ ب.ظ
در پی سخنان موهن و سخیف «شیخ محمود امجد»، طلاب، روحانیون و مردم کرمانشاه در مدرسه علمیه امام خمینی(ره) تجمع کردند.
در پی سخنان موهن و سخیف «شیخ محمود امجد»، طلاب، روحانیون و مردم کرمانشاه در مدرسه علمیه امام خمینی(ره) تجمع کردند.
سید کمال حیدری به زعم خودش میخواهد همان کاری که مارتین لوتر در مسیحیت کرد را در اسلام انجام دهد در حالی که بین اسلام و مسیحیت زمین تا آسمان تفاوت وجود دارد. خرافات، وارد دین اسلام نشده که نیازمند اصلاح دینی باشیم.
اولین مرحلهی دولت-ملتسازی در ایران را میتوان به تعبیری، پس از بر سر کار آمدن سلسلهی صفویه در سال ۱۵۰۱م/۹۰۷ ق دانست.
بیتردید روحانیت شیعه در عهد قاجار از نیرومندترین و متنفذترین اقشار و ایران بود؛ اقتدار و مبارزاتی که منجر شد مظفرالدین شاه قاجار ۷ ماه پس از دستور تاسیس «عدالتخانه»، در روز ۱۴ مرداد ۱۲۸۵ فرمان مشروطیت را صادر کرد.
روز ۱۳ آبان بنا به دعوت حضرت امام جلسهی مشترک مراجع قم در منزل امام تشکیل گردید و مسئلهی بیاعتنابی دولت نسبت به خواست علما مورد بحث قرار گرفت. در این جلسه تصمیم گرفته شد مجددا با ارسال تلگراف به شاه و علم و انتشار آن در بین مردم، رژیم را وادار به تسلیم نمایند. حضرت امام در ۱۵ آبان به شاه تلگرافی شدیداللحن ارسال کردند...
«این عمامه را از سر من برداشتند، از سر همه برخواهند داشت.» و چه زود پیش بینی شیخ محقق شد دستگاه آزادیخواهان مستبد اول مشروعه خواهان را سپس علمای مشروطه خواه را ترور یا منزوی و یا از صحنه سیاست خارج کردند.
مورخین مشروطه در شرح حوادث روزهای آخر عمر شیخ، تصریح دارند که از سفارت روسیه کسانی نزد شیخ آمدند و گفتند: ما حاضریم بیرق روسیه را بالای خانه شما نصب کنیم تا جانتان در حفظ و پناه امپراتور تزاری قرار گیرد، ولی شیخ زیر بار نرفت و به قول اعظام الوزاره، فرمود: اسلام، زیر بیرق کفر نخواهد رفت!
حوزه علمیه در دوران آیت الله بروجردی حیاتی تازه یافت و به طوری که آیت الله گلپایگانی در یک سخنرانی در سال 45 ابراز داشته، این زمان هفت هزار طلبه در قم مشغول تحصیل بوده است. در این دوره از تاریخ حوزه، امام خمینی جریان دینی را در برخورد مرجعیت با سیاست در ایران پایهگذاری کردند. در ایران، دو گروه از روحانیون حرکت امام را به طور جدی حمایت و سپس دنبال کردند تا آنکه در نهایت در انقلاب ۵۷ پیروز گشتند:
کتاب همرزمان حسین علیه السّلام، مجموعهی ده سخنرانی رهبر معظم انقلاب در باب عنصر مبارزه در سیره ی ائمّهی معصومین علیهم السّلام است که در محرّم سال 1393 هجری قمری برابر با بهمن 1351 هجری شمسی _ که فضای اختناق ستم شاهی و فشار و سرکوب مبارزان توسّط ساواک رژیم بیدادگر پهلوی به اوج خود رسیده بود _ در «هیئت انصارالحسین علیه السّلام» تهران ایراد شده است.
محمد ملکزاده
در خصوص نحوه مواجهه جوامع اسلامی با جهان غرب و جبران عقب ماندگیهای ناشی از استعمار و استثمار، دو جریان عمده در کشورهای اسلامی از جمله ایران شکل گرفت. جریان نخست مربوط به جریان مذهبی و در راس آن روحانیت اصیل به عنوان رهبران دینی و اندیشمندان مسلمان در ایران بود که عقب ماندگی جوامع اسلامی از غرب و تمدن غربی را در فاصله گرفتن از ارزشهای اصیل دین اسلام میدانستند.
در مقابل جریان مذکور، جریانات دیگری از جمله در میان افراد منتسب به حوزه و روحانیت وجود داشتند که خواستار تغییرات اجتماعی و سیاسی بنیادین در کشورهای اسلامی با الگو گرفتن از غرب بودند؛ همچنانکه گذشت این جریان طیف وسیعی را در بر میگیرد که از غربگرایان افراطی تا جریان خوشبین به الگوی تمدنی غرب برای توسعه و پیشرفت جوامع اسلامی را در خود جای داده است.