مکتب فلسفی اصفهان در بردارنده اندیشه‌ای است که به روایات اهل بیت(ع) بسیار نزدیک و هماهنگ است، این مکتب سعی کرد بین فلسفه و عرفان هماهنگی ایجاد کند، بنیان‌گذاران این مکتب در رشته‌های مختلف معقول و منقول تبحّر داشتند.
اصفهان در طول تاریخ پس از اسلام دو دوره‌ی درخشانِ فرهنگی و مذهبی داشته است: اول از قرن چهارم تا قرن ششم که بیشتر مردم این شهر سنی بودند. در این دوره اصفهان مرکز علوم و معارف اسلامی بود و طلاب علوم دینی از شهرهای مختلف به این شهر مسافرت می‌کردند. در این دوره، علمای اصفهان در میان فقها به «طبقة اصبهانیین» معروف بودند. دوره دیگر از قرن یازده تا چهارده هجری است که اکثر مردم این شهر شیعه هستند. در این دوره نیز اصفهان به مرکز جریان‌های مختلف فکری و فرهنگی شیعه تبدیل شد و به طور خاص حوزه علمی شیعی در این دوره در اصفهان شکل گرفت.
